Met een groepje vrienden uit Nederland zit ik op een terras aan de rand van Yogyakarta. We kijken uit over de desa, groene vlaktes vol rijst die hier en daar worden onderbroken door een palmboom. Verderop in de velden werken mensen hard, ze staan krom gebogen boven de vochtige grond, maar vanaf hier lijkt het tafereel op een van de Indische landschapsschilderijen die bij mijn opa en oma thuis aan de wand hingen. We eten nasi goreng en drinken verse fruitsapjes. 

Deze Nederlanders met wie ik hier zit zijn op mijn blonde vriend na allemaal indo's. De een is hier met zijn vader en werkt op Java aan de ontwikkeling van een theatervoorstelling, de ander maakt een documentaire. Ikzelf blijf hier de komende weken om te werken aan m'n boek. In ons gezelschap bevindt zich tevens een Indo geboren en getogen in Indonesië. Hij heeft ver weg Nederlands bloed en is nu getrouwd met een Nederlandse vrouw. Op zijn schoot zit een donkerblond jongetje van drie jaar, de Indonesische genen vooral zichtbaar in zijn donkere ogen. 

We komen net terug van een nachtje in een strandhuisje. Daar aten we vers gevangen vis klaargemaakt door de koks uit een plaatselijk restaurant. Als ik m'n ogen sluit proef ik de boemboe opnieuw. Pittige pepers met sereh en knoflook. Eten zoals het alleen in Indonesië kan smaken, vermengd met een fris briesje boven op een heuvel met uitzicht over de Indische Oceaan. Na het eten zongen we urenlang liedjes begeleidt door guitalele en gitaar. Alleen het kampvuur ontbrak. 

En nu, nu zitten we hier dus opnieuw te eten. Het gesprek gaat over ditjes en datjes, totdat een van ons in gesprek raakt met twee Nederlanders die aan het tafeltje naast ons zitten. Ze wonen in Yogyakarta en spreken hun angst uit voor het opkomend extremisme. Ze zijn bang dat het in Indonesië steeds onveiliger wordt, dat ze op een gegeven moment terug naar Nederland moeten. Op straat merken ze al een verschil met een aantal jaar geleden, zeggen ze. De vrouw zegt dat ze negatief wordt bejegend, als ze in korte broek en een hemdje loopt. Hoe lang zal het nog duren voor geweld structureel wordt? 

Ik kijk naar ons gezelschap en schrik. Hier zitten we dan. Een groepje indo's en twee Nederlanders die bang zijn voor Indonesisch religieus getint geweld. In 2018. Er is de afgelopen 70 jaar veel veranderd, maar sommige dingen blijven blijkbaar ook hetzelfde.