Na Tong Tong Fair & Festival was ik even offline en op vakantie. Ik liep over het strand van Ameland en voelde me drie uur lang schuldig omdat ik had besloten de zojuist gedraaide drol van mijn hond niet op te ruimen, maar te bedekken met een laagje zand. Ik vond het niet per se een vervelend idee dat iemand er wellicht in zou stappen en vervolgens hondenpoep vermengd met zandkorrels uit zijn dikke schoenzolen moest peuteren, erger vond ik de gedachte dat de twee mensen die achter me liepen hadden gezien dat ik me niet netjes had gedragen. 

Op het terras waar ik vervolgens een Radler dronk, hield ik de ingang nauwlettend in de gaten. Zouden die twee dames in Gaastra jassen - de een in het rood, de ander lichtblauw - achter me aan gelopen zijn om me straks onder het toeziend oog van het gehele terras op de vingers tikken? Ik zag het scenario al voor me. Hoe het enige bruine meisje op heel Ameland zich moest verantwoorden voor een niet opgeruimde drol. Hoe ik hortend en storend een smoes zou mompelen - “Ja sorry, ze had diarree, ik kon er niks mee” - om maar niet toe te hoeven geven dat ik voor één keer in m’n leven gewoon recalcitrant wilde zijn. Dat ik gewoon even geen zin had gehad om me te conformeren aan die Amelandse keurigheid, aan die gladgestreken tuintjes van alleen maar nette mensen. Dat ik voor één keer weloverwogen had besloten om de drol van mijn hond achter te laten op een breed strand waarin niemand liep behalve ikzelf, mijn vriend, mijn hond en nou ja - die twee vrouwen in Gaastra jassen. Ik bedacht dat ik dat allemaal niet durfde toe te geven en dat ik dus - mochten die twee dames me om uitleg vragen - niks anders kon doen dan mijn welgemeende excuses te maken omlijst door een prachtsmoes. In mijn hoofd oefende ik een aantal zinnen en de toon. Algemeen beschaafd Nederlands, “u”, “u heeft gelijk”, “sorry” en “het zal nooit meer gebeuren”. Die woorden zouden het gaan doen, die woorden zouden het beeld over de onbegrijpelijke daad van dit Indische meisje weer recht trekken.

Na twee uur op het terras had niemand zich gemeld met de vraag of de drol op het strand soms die van mijn hond was. Ik zuchtte opgelucht en betaalde met een flinke fooi.

Die nacht regende het hard. ‘Gelukkig,’ dacht ik. ‘Het bewijs van mijn onbeschofte gedrag wordt van het eiland gespoeld.’