In mijn familie waren blauwe plekken. Niet op onze lichamen, maar in korte zinnen die tezamen nooit een echt verhaal vertelden. Over weggestuurde moeders, over niet willen buigen, over gehavende gezichten van verre neven. 

In mijn familie waren blauwe plekken. Verstopt tussen een trots lichaam en een verbogen ziel, beschermd door onvoorwaardelijke liefde. Verscholen in tranen die nooit vloeiden. Mijn opa die in paniek was als je één minuut te laat kwam. 

In mijn familie waren blauwe plekken. Weggepoetst met wit poeder en een gulle lach. God zou hen wel redden, althans - dat dachten sommigen. Wat overbleef waren niet gestelde vragen. 

Mag ik drukken op een blauwe plek? Tot hij donkerpaars en zwart wordt, een pijnscheut veroorzaakt die later heus wel went? 

In mijn familie waren blauwe plekken, maar ik wil hen niet. Liever breng ik ze thuis. Begraaf hen op de plek waar ze ontstaan zijn en loop dan ongehavend verder. Over groene heuvels en vulkanen, langs de oevers van eindeloze rivieren. 

Op een dag zal ik bij hen terugkeren en eens vragen hoe het met hen gaat. Hen even vasthouden en hen zachtjes toefluisteren: Ik ben jullie niet vergeten, maar blijf toch maar hier.